Жин урсин, феъл-атворимиз билан анчалик хшашмиз, деб йлаб оламан баъзан. Менинг мингинчи иштиёимни бир мартагина айратга солган, биологик отасини ани билмайдиган ша буюк актёр бор — у гё менинг ички овозимни айтади. Унинг бир гапи менинг фикримни айнан ифода этади: «Мен узо ват ёлиз олишдан рардим. Ёлизликка кникишим керак эди. Илгари мен ким биландир гаплашмасам, йолиб кетаман, деб йлардим. Энди эса ёлизликни яхши краман. Ростини айтсам, ёлизлик — бу катта неъматдир». Бу сзларда аётнинг аччи аиати бор. Илгари одамлар очи, содда, мерибон эди. ар ким з уёш нурига етишишга аракат илар, лекин бошасининг соясини уриб туширишни йламасди. Энди эса ар бир инсон раибга айланди, ар табассум ортида исоб-китоб, ар субат ичида яширин манфаат бор. Шу боис менинг очилигим, илгаригидек, наф бермай йди — аксинча, заиф жойимдек кринди. Аммо ёпилиб олиш ам шифо эмас. Замкнулик одамни сояга айлантиради — тирик, аммо бефар, кради, аммо ис илмайди. Шу икки чегара орасида мен з йлимни идираяпман: гапириш, лекин ортича эмас; ишониш, лекин кр-крона эмас; севиш, лекин беарор эмас. Чунки бу дунёда ар нарсани англаган инсон учун аёт оирлашиб боради. «Кп билим — кп азоб», дегани шундан. Ёшлигимда, камро билган пайтларимда, аёт анча гзал туюларди. амма нарса сирли, ар одам изи, ар кеча ва ар сзда сер бор эди. Энди эса амма нарса олдиндан маълум, барчаси такрорланмода. Шунинг учун мен жаннатни ам тасаввур илолмайман. Агар у ерда аммасини олдиндан билиб блса, у андай илиб жаннат блади? Мен учун у жааннамдан ам баттар блар эди. Мен бошача жаннатни холайман — у ерда аёт сирли блсин, одамлар башорат илинмасин, ар лазада айрат ва шукр бор блсин. Шу менинг осойишта дзахим, гзал жаннатим. Чунки у ерда мен тирикман — ис иляпман, йлаяпман, севяяпман.